Lato, to naturalna pora, kiedy bieg rzeczy traci swe zwykłe tempo. Nagle zalega cisza, w której nie słychać tykania jedynego nieelektronicznego zegara, bo baterie wyczerpały się dawno temu: na przełomie zimy i wiosny, kiedy to czasu brakło na wszystko, nawet na tak głupią czynność jak wymiana zasilania. Powoli przestają spływać wiadomości, w gazetach raczej nudnawo, od czasu do czasu pojawi się jakieś wielce emocjonujące, ale mało mądre doniesienie.
I kiedy praca nie wyznacza rytmu dnia, ni tygodnia, okazuje się że w porządkowaniu życia wielce pomocnymi okazują się sąsiedzi. Rytuały dzienne, nocne, cotygodniowe przygotowania do... wsączają się przez uchylone okna i, w zależności od charakteru, śmieszą, drażnią, doprowadzają do szału.
Niedziela jest tym szczególnym dniem, który często zaczyna się dosyć wcześnie: od porannej transmisji mszy serwowanej przez Najstarszą z sąsiadek. Sąsiadka owej Najstarszej w bezsilnej walce z falą niechcianych dźwięków, rozkręca swoje pokrętła. Wszystko to dzieje się w okolicach godziny siódmej rano. Konflikt nieco już wyblakł i sprowadzony został do serii rutynowych czynności. Wszystko odbywa się bez wymiany choćby jednego słowa i
spektakl kończy się po godzinie.
Ale, ale w kolejce, gotowe do działania stoją już gospodynie domowe. One, ich tłuczki do mięsa, ściereczki (lniane, w paski) i deski do krojenia. Tłuczenie o stoły, blaty, stukanie w rozmiękłe różowe mięśnie, które już nigdy nie poruszą żadnego kośćca startuje zwykle około godziny dziewiątej rano i trwa do południa. Niby to cegła, niby to ściany grube i szczelne, wentylacja stara i niemodna, a jednak: dźwięki przedostają się szczelinami zewsząd i docierają do uszu. Dzięki temu wiemy, że dziś Niedziela.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz